PATRONKA

Anna Leśkiewicz z domu Stępień – patronka Szkoły Podstawowej nr 1 w Łużnej

Grafika przedstawiająca na białym tle twarz Anny Leśkiewicz.

Grafika przedstawiająca na białym tle twarz Anny Leśkiewicz.

„W podgórskiej, okolonej niewielkimi wzniesieniami wiosce, w chacie słomą krytej, przyszłam na świat z końcem XIX stulecia…”

Anna Stępniówna, córka Antoniego i Katarzyny z domu Klimek, urodziła się 3 lutego 1894 roku.Pochodziła z wielodzietnej rodziny chłopskiej, zamożnej, lecz borykającej się z wieloma trudnościami materialnymi. Pobierała jednak nauki w Głogowie koło Rzeszowa, Seminarium Nauczycielskim w Nowym Sączu i Krakowie, gdzie zdała maturę.

„Wakacje spędzałam w rodzinnej wsi, w gronie kształcącej się młodzieży. Były więc wspólne wycieczki, wspólne spotkania, na których referaty, dyskusje nad nimi i wspólne rozważania nad różnymi zagadnieniami. Najwnikliwiej omawialiśmy sprawę młodzieży wiejskiej wałęsającej się po miejscowych karczmach żydowskich, gdzie często wynikały bójki.”

Marzenia o nauczycielskiej pracy w wiejskiej szkole, wiarę we własne siły, pragnienie dania z siebie wszystkiego dla dobra dzieci rozwiał wybuch I wojny światowej. Realizację swych zamierzeń rozpoczęła pani Anna w październiku 1915 roku, kiedy otrzymała posadę w Grzęsce koło Przeworska.    W 1919 r.  Anna  Stępniówna  wyszła  za  mąż za Władysława Leśkiewicza, prawnika z wykształcenia, działacza na rzecz wsi z zamiłowania. W tym też roku przeniosła się z mężem do Lipna, gdzie otrzymała posadę w siedmioklasowej szkole żeńskiej. Blisko 20 letni pobyt w Lipnie naznaczony był ciężkimi przeżyciami – śmiercią siostry, ukochanego męża i trzyletniej córeczki. Tam też przeżyła ciężkie chwile związane z początkiem II wojny światowej. Z początkiem 1940 roku Anna Leśkiewicz przybyła do rodzinnej wsi Łużna. Od marca 1941 r. rozpoczęła pracę nauczycielską w miejscowej szkole. Przez niemal dwa lata brała udział w tajnym nauczaniu, realizując program pierwszej klasy gimnazjum. Po zakończeniu wojny Anna Leśkiewicz znów opuściła swe rodzinne strony i wyjechała z synem do Bydgoszczy, gdzie otrzymała posadę w jednej ze szkół w dzielnicy Miedzyń.

„Nader przyjemnie, a powiedzieć muszę, że i pożytecznie, przepracowałam tak rok 1945 i ‘46. Od wakacji czekała mnie zmiana…”

W 1946 roku Anna Leśkiewicz powróciła do Łużnej i pracy z łużniańskimi dziećmi, młodzieżą, a także z dorosłymi. Pracy nauczycielskiej poświęciła ponad połowę swego życia. Wspaniałym uzupełnieniem była realizacja pasji i zamierzeń z młodości. Niemal od samego początku swej zawodowej kariery Anna Leśkiewicz organizowała dla swoich uczniów kółka dramatyczne, na których przygotowywała przedstawienie, wieczorki poetyckie, okolicznościowe akademie, inscenizacje wierszy jej ulubionej poetki – Marii Konopnickiej. Powrót do rodzinnej wsi zaowocował wieloma sukcesami w pracy pozaszkolnej:

„Każdy okruch wolnego czasu poświęcałam pracy społecznej (…) Prowadziłam kółko czytelnicze, a w nim oprócz czytanych i omawianych książek, były próby inscenizacji piosenek i wierszy, a także snucie planów na najbliższe dni. Pierwszym punktem tych planów były próby wieczorki sceniczne, składające się ze skeczów, inscenizacji i piosenek regionalnych…”

Wynikiem pracy i zapału Anny Leśkiewicz i mieszkańców Łużnej było powstanie w 1952 roku Zespołu Pieśni i Tańca, który oprócz tańca odtwarzał zwyczaje łużniańskie: Prządki, Zmówiny, Wesele.       Anna Leśkiewicz była również inicjatorką, a później społecznym skarbnikiem budowy Wiejskiego Domu Kultury w Łużnej. Otwarcia obiektu dokonano w pięćdziesiątą rocznicę powstania na tym terenie organizacji kulturalnej „Towarzystwo Teatr i Chór Włościański”. Miało to miejsce w 1963 roku.

„Uroczystość ta zakończyła moją pracę społeczną, oddałam ją w młodsze, z większym zasobem sił, energii i zapału, ręce.”

Anna Leśkiewicz zmarła 1 września 1980 r. Odeszła od nas tak cicho i skromnie, jak cicho i skromnie przeszła przez życie. Cytaty pochodzą z pamiętnika Anny Leśkiewicz.